Bombaları ve nefretleri…

– Savaş, Tanrı’nın yarattığı en çirkin şey olmalı.

– Hayır. İnsanlar, Tanrı’nın yarattığı en çirkin şey.

Havaya kalkan toz gözümü yaşartırken öksürüğümü kesmeye çalışıyorum. Örtüm dağılmış, omzuma düşen bir parçasıyla burnumdan aşağısını kapatıyorum. Komik, değil mi? Sadece bir kumaş parçasıyla insanları korkutabiliyorum. Oysa ki onlar beni korkutuyorlar, hem de çok. Bombalarıyla ve nefretleriyle.

Ağzıma giren terim, günlerdir dudaklarımı ıslatan tek şey ve ben parçalara ayrılmış dünyanın ortasındayım. Silahlarıyla yok ettikleri evlerimizin yerinde beton parçaları yatıyor, onları seccadem yapıyorum.

Hiçbir zaman anlamadılar sevginin varlığını.

Secde ettiğimde hissediyorum onu, dağılmış kalbimi sarıp sarmalıyor, asıl mahkemenin dünya yeri olmadığını hatırlatıyor. Yaşamaya devam etmek için sabrı veren asıl da bu değil mi?

Dinimizi bir beton ya da bir taş parçası ile bağdaştırdıkları sürece hep kaybedecekler, çocuklarımızın çığlıklarında sağır olacak, gözyaşlarında boğulacaklar.

Hayattaki en büyük acı bir şeyi kaybedene değil, kaybettirene aittir.

Keşke kimse bunu zor yoldan anlamak zorunda kalmasaydı fakat dünya böyle bir yer. İnsanlar bir araya geldiklerinde gururum diye adlandırdıkları şeyler için kan akıtmak isterler.

Çünkü amaca ihtiyacımız var, çünkü amaçsız yaşayamayız. Sadece gururumuz diye adlandırdığımız “şeyleri” seçmede oldukça başarısızız o kadar.