Gümüşlü Zurna

Dün gece bizim kızlar voleybolda Avrupa şampiyonu oldular ya;

Bana da olanlar oldu.

Gülmekle, ağlamak – balkona fırlayıp ‘En Büyük Türkiye’ diye bayrak sallamak ve onuncu yıl marşını söylemekle – eşe dosta mesaj yazmak hatta o saatte nazımın geçeceğine inandıklarımı aramak – Erik Dalını çalıp göbek atmakla, hanımla tango yapmak – arabam olmadığını unutup aşağıya inerek gazlayıp kornasına basmakla, apartmandaki dairelerin kapılarını çalıp açanlara da sarılmak – Mehter marşı eşliğinde salonda mehteran başı olmakla, yemek masasını köse çevirmek, televizyonun ekranına yapışarak kızlarla selfi çekmeye kalkmakla, yama yama diye kıvırmak arasında kalarak ahhhhğg hööörrkk naynarinom gibisinden sesler çıkartmak dahil  bir sürü saçmalık yapmaya kalktım.

Kısacası;

Sevinmeye öyle uzun bir ara vermişim ki;

Nasıl sevinileceğini unutmuşum.

Bedenimin ve ruhumun aralarındaki husumet tavan yapmış, biri ‘Oyna yavrum oh yandan yandan’ derken, diğeri ‘Otur len yerine, koskoca herif olmuşsun utanmıyor musun çocuklar gibi kıvırtmaya’ diye azarlıyordu.

‘‘Amma abarttın birader insan sevinmeyi unutur mu hiç?’’

Diyorsanız ben de size, ‘En son ne zaman ve gerçekten sevindiniz?’ diye sorarım.

Merak ettim aynı soruyu kendime de sordum ve şöyle bir sondan başa doğru kronolojik sıralama yaptım, baktım ki 1900’lü yıllara doğru gidiyorum, vazgeçtim bıraktım.

Velhasıl dün geceyi ancak hatırladığım kadarı ile sevinerek geçirdim.

Saatler sonra kendime geldiğimde etraf biraz sakinleşmiş korna sesleri azalmış, insanlar ani duygu patlamasının verdiği yorgunlukla normale dönmeye başlamışlardı.

Normale dediysem bizim anormal normallere tabi ki.

Rahmetli babam sevindirik olduğum bu gibi durumlarda, ‘‘Sen bir garip çalgısın gümüşlü zurna neyine’ derdi de, ‘ne alaka?’ diye kendi kendime sorardım.

İşte o alaka bu alakaymış,

Hani işi bilenler çeşitli nedenlerden dolayı kullanılmayan bir organ zamanla işlevini yitirir derler ya, sevinilmeye sevinilmeye sevinme duygusu da köreliyormuş.

Dün gece hatırlatanlara helal olsun…