MERHUM

Asi mi, soft mu, kibar mı şeytansı mı, sana mı yoksa senin arkana mı baktığı anlaşılmaz. Gözleri bahar ışığında parlıyor değil mi? Ya da kimselerin gelmediği bir başına bir yıldızda savrulan eski parşömen kağıtları gibi.

Jung’a göre, ”Zamanda geriye dönüşle ortaya çıkarılan çocukluk bilinci, dalgalar arasında tek tek görülen takım adalara benzer.”

O zamanlar, bir gün o günü hatırlamaya zorlanacağınızı bunun size ne denli uzakta kalacağını, bir çırpıda kaybedeceğinizi ve onun gibi temiz, saf, güzel, onun kadar samimiyetten daha ziyade samimi niyetle dolduramayacağınızı kimse söylemedi değil mi?

Yetişkinken ne ağaçların gölgeleri geceleri canlanır, ne yatağın altında canavar vardır, ne de anneannenizin dişlerini çıkarıp kenara koyduğu yetmezmiş gibi saçlarının pamuktan olduğuna dair inanılan bir şaşkınlık vardır.

Çocukken kreş öğretmenine aşıksındır. Her şeyi bilir o. Büyüyünce onun gibi olmak istediğine dair hayaller kurarsın ama daha ilkokula bile yüzlerce yıl vardır.

Saatlerce halının desenleriyle konuşursun, halıların kapatmadığı yerler gulyabanilerle dolu denizlerdir, onlara basmamak için halılar üzerinden zıplayarak geçersin. Çıtçıtlı değil de bağcıklı ayakkabı giyebilmek için o yüzyılların hemen geçmesini ve bir an önce büyümek istersin.

Hatırlamak değildir sadece. Ağız dolusu gülümsemektir. Oyun arkadaşınız olan çocuğu çocuklara özgü o, ”bu kadar” kucaklayışınızla kucaklamak için zıp zıp zıplayarak yarın sabahı beklemektir.

Bazen dört kızın bacaklarına geçirilmiş bir don lastiğinin ucunda, bazen patlak bir plastik topta, bazen tıp notlarının üzerine çizilmiş bir köpek resmindedir.

Bak şimdi, süzülüyor dizine sığdırdığın çocukluk yaraların. Can verdiğin oyuncaklar yerde. Yüzlerce uçak, binlerce otobüs, onlarca liman varken bir daha oraya gitmen imkansız.