Öyleyse neden doğdun?

Kaderin çizgileri yüzünde yaralar açmaya başladıkça aynanın gerçekliğinden uzaklaşırsın. Buruşuk parmakların kırışık alnında gezindikçe, duymayan kulaklarının sessizliği seni sonsuz bir boşlukta sürükler. Yargılarsın kendini, her dakika ölümü ailen, toprağı evin yapmaya yaklaşırsın.

Korkun var mıdır?

Zannetmem.

Melek olmayacaksın belki, saflığın simgesi. Vicdanın ancak cezanı çekmekle rahatlayacak. Ne yaptın peki yokluktan uyuşmuş bedenlerin yanından acımasız bakışlarla geçmenin dışında?

Birbirinize hayatlarınızı adadığınız adamın seni önemsediği düşüncesiyle sana verilen nimetleri hazlarına harcamanın dışında?

Ölümün yaklaştıkça har vurup harman savurduğun yılların, pişmanlığın oldu. Yaşadın çünkü sana bahşedilen yılların yalancı yüzleri seni zevklerin doruğuna çıkardı.

Yıllar seni küflendirdikçe arzularının, ihtiyaçlarının önüne geçtiği zamanlar bir utanç abidesi haline geldi. Yaşayacak hayatın kalmadığında onunla neler yapabileceğini anladın.

Tarih kimseyi var olduğu için kitabına yazmadı. Seni de yazmayacak. Dünyanın kaosunda sahip olduklarını sahip olamayanlarla paylaşamadığın sürece sadece gübre olmak için doğdun bu kaosun ortasına.

Hem cinslerin pislikte boğulurken, çocuğun yaşındakilerin güçsüz kolları son damlalarına kadar sömürülürken, açlıktan karınları şişmişler gözyaşlarıyla toprağı beslerken sen neredeydin?

Neden doğdun aklınla cesaretini harmanlayamayacak kadar boş ve korkaksan?

Sesini duyuramayanların tercümanı olmadın, Tanrılarının farklılığı yüzünden acı çekenlerin ilacı olmadın, peki ne oldun?

İpek kumaşların içinde süzülen prenses, kendi masalını yaşarken köylüleri unuttu. Köylüler kendi kanlarında boğulurken ağzına turta tıkıştıran prenses unutuldu. Çünkü anılamayacak kadar acımasız olanların mezar taşlarında sadece adları yazar.

Hayatları iyileştirin ki tabutunuzda çürürken üzerinizdeki toprak sizinle gurur duysun, adınız geçtiğinde saygıyla başlar eğilsin, şapkalar çıkarılsın.

Masalınızın sonunda sonsuza kadar mutlu yaşadılar değil, mutlu yaşattılar yazsın.

Fakirin yanacak kömürü, annenin yavrusuna verdiği sütü, açın ekmeği olun.

Damarlarınızda akan kan anlam kazansın, sizi yaşatmak için canlı aksın.

Ölüm meleğin durağına vardığında bil ki o sadece senin bedenini alabilecek fakat senin ruhun arkanda bıraktığın renklerin arasında süzülecek.